Wednesday 29 October 2008

الأردن: التعذيب في السجون مُستمرٌ ومنتشر


(عمان، 8 أكتوبر/تشرين الأول 2008) – قالت هيومن رايتس ووتش في تقرير جديد أصدرته اليوم إن على الأردن أن يضع حداً لممارسة التعذيب المنتشرة والمستمرة في السجون الأردنية. ودعت هيومن رايتس ووتش الحكومة إلى التدقيق في اختيار آليات للتحقيق والتأديب والمقاضاة بحق الجناة، لاسيما الالتزام بنقل سلطة التحقيق في الانتهاكات داخل السجون من ادعاء الشرطة إلى الادعاء المدني. و تقرير "التعذيب والإفلات من العقاب في السجون الأردنية: فشل الإصلاحات في مواجهة الإساءات المنتشرة" الذي جاء في 68 صفحة يوثق مزاعم قابلة للتصديق بالمعاملة السيئة، التي عادة ما ترقى إلى التعذيب، وتقدم بهذه المزاعم 66 سجيناً من بين 110 سجناء تمت مقابلتهم عشوائياً في عامي 2007 و2008، ومن كل السجون السبعة التي تمت زيارتها من بين سجون الأردن العشرة. ويتضح من أدلة هيومن رايتس ووتش أن خمسة مدراء سجون شاركوا شخصياً في تعذيب المحتجزين. وقالت سارة ليا ويتسن، المديرة التنفيذية لقسم الشرق الأوسط وشمال أفريقيا في هيومن رايتس ووتش: "التعذيب في سجون الأردن منتشر حتى بعد مرور عامين على دعوة الملك عبد الله إلى فرض إصلاحات من أجل وقف التعذيب نهائياً". وتابعت قائلة: "وآليات منع التعذيب المُطبقة حالياً من أجل تحميل القائمين بالتعذيب المسؤولية هي ببساطة غير مجدية".

وأكثر أشكال التعذيب انتشاراً هو الضرب بالكابلات الكهربية والعصي والتعليق من المعاصم إلى قضبان معدنية لساعات، وأثناء هذه الفترة يقوم الحراس بجلد السجناء العُزل. كما يقوم حراس السجون بتعذيب السجناء جراء ما يرونه مخالفات من السجناء لقواعد السجن. وقد توصلت هيومن رايتس ووتش إلى أدلة بأنه أحياناً ما تم عقاب السجناء الإسلاميين المُتهمين والمحكومين في جرائم ضد الأمن الوطني (سجناء التنظيمات) عقاباً جماعياً. ويقول مسؤولو مراكز الإصلاح والتأهيل إن الضرب وغيره من ضروب المعاملة السيئة لا يزيد عن حوادث فردية وأن برنامج إصلاح مراكز الإصلاح والتأهيل الذي بدأ في عام 2006 يعمل على تحسين أوضاع السجون والمحاسبة جراء الإساءات. ويظهر من أبحاث هيومن رايتس ووتش أنه ربما كان برنامج الإصلاح يعمل في الوقت الحالي على التحسين في مجالات التركيز الأساسية ضمن بنوده، من خدمات صحية والتخلص من الازدحام في السجون والزيارات ومرافق الترويح والاستجمام؛ فإن الإفلات من العقاب على الإساءات البدنية ما زال هو الوضع السائد.

وفي أكتوبر/تشرين الأول 2007 تم إدخال تعديل على قانون العقوبات ليصبح التعذيب ولأول مرة جريمة، وفي مطلع عام 2008 كلفت مديرية الأمن العام مدعين بالتحقيق في الإساءات في سبعة مراكز إصلاح وتأهيل. لكن حتى الآن لم تتم ملاحقة أحد قضائياً بموجب هذا القانون. وفي فبراير/شباط 2008 سمحت مديرية الأمن العام للمركز الوطني لحقوق الإنسان بإنشاء مكتب داخل سجن سواقة. إلا أن الكتابة الانتقادية من قبل المركز عن أحداث الشغب في السجن في أبريل/نيسان 2008 أدت بمديرية الأمن العام إلى وقف تعاونها مع المركز. وقالت سارة ليا ويتسن: "بذلت الأردن عدة محاولات للتصدي لمشكلة التعذيب في السجون، لكن خلاصة الأمر أن ما تم اتخاذه من إجراءات لم يكن كافياً، والتعذيب بالنتيجة مستمر". وتبرز مشكلة الفشل في المحاسبة في حادثين منفصلين تضمنا التعذيب والإساءة إلى عدد كبير من المحتجزين. فعلى الرغم من الأدلة الكثيرة على أن الحراس في مركزي إصلاح وتأهيل الجويدة وسواقة عذبوا السجناء الإسلاميين إثر محاولة فرار ناجحة لاثنين من السجناء الإسلاميين من الجويدة في يونيو/حزيران 2007؛ فلم تقم السلطات الأردنية بفتح أية تحقيقات. وفي حادث ثالث، بادرت مديرية الأمن العام، التي تُشرف على الأجهزة الأمنية ومنها إدارة مراكز الإصلاح والتأهيل؛ بفتح تحقيق موسع في الأحداث المحيطة بأحداث شغب وحريق في سجن الموقر في 14 أبريل/نيسان 2008، والذي أسفر عن وفاة ثلاثة سجناء. ولم يقم المحققون بملاحقة أحد الحراس قضائياً، ويزعم السجناء أنه قام بتعذيب بعضهم قبيل اشتعال الحريق، وممن عذب بعض من ماتوا في الحريق. وانتهى تحقيق مستقل غير قضائي من قبل المركز الوطني لحقوق الإنسان إلى أن المعاملة السيئة كانت سبباً رئيسياً في أحداث الشغب.

وعلى الرغم من توافر الأدلة؛ فقد خلصت التحقيقات إلى أنه لم يرتكب أي مسؤول أية مخالفة. ويكمن جزء من المشكلة في سلطة مسؤولي السجون على تأديب العاملين داخلياً، وهو ما يُستخدم كأسلوب لتفادي الملاحقة القضائية الرسمية للقائمين بالتعذيب. على سبيل المثال في عام 2007، وفيما حققت مديرية الأمن العام في 19 زعماً بالتعذيب في شتى أرجاء الأردن، وأحالت ست قضايا إلى المحكمة، فإن مدراء ثلاثة سجون، هي الموقر وقفقفا وسواقة، قالوا لـ هيومن رايتس ووتش إنهم قاموا بالتأديب الداخلي لستة حراس جراء ارتكاب الإساءات، دون إشراك مديرية الأمن العام. ويتمتع مدراء السجون في الأردن بسلطة تسوية الإساءات باعتبارها "مخالفات"، وتشمل المعاملة السيئة، وهذا دون اللجوء لمحكمة الشرطة. وقالت سارة ليا ويتسن: "ينبع تردد مديرية الأمن العام في ملاحقة القائمين على التعذيب قضائياً ومعاقبتهم، من بين العاملين بالمديرية، من رغبة في غير محلها للحفاظ على سمعة إدارة مراكز الإصلاح والتأهيل". وأضافت: "وبدلاً من الحفاظ على السمعة، فإن حماية الحراس الذين يمارسون التعذيب من الملاحقة القضائية تسيئ إلى صورة أبناء المهنة بالكامل، ومنهم الحراس الذين يؤدون واجبهم على أكمل وجه دون أن يمارسوا التعذيب أو الإساءة إلى السجناء". كما أشارت هيومن رايتس ووتش إلى أن مدعين الشرطة وقضاة الشرطة هم من يتولون مسؤولية إجراء التحقيقات وإحالة زملائهم من الضباط إلى القضاء ومحاكمتهم، ممن يرتكبون الإساءات ومنها التعذيب، وهذا في محاكم الشرطة. وقام مسؤولو المظالم وحقوق الإنسان، الذين يحققون في الانتهاكات في السجون، بإحالة بعض الحالات للملاحقة القضائية، وهذا في عدد جد محدود من القضايا التي يوجد فيها أدلة غير قابلة للدحض.

وحتى عندما قامت الحكومة بالسعي للملاحقة القضائية في بعض قضايا التعذيب الفاضحة، فإن أحكام محاكم الشرطة خرجت معيبة. وفي إحدى القضايا، حكمت محكمة الشرطة على مدير سجن سواقة السابق ماجد الرواشدة بغرامة 120 ديناراً أردنياً (حوالي 180 دولاراً) لأنه أمر بضرب 70 سجيناً في أغسطس/آب 2007 وشارك في ضربهم. وخلصت المحكمة إلى أن 12 حارساً آخرين شاركوا في الضرب غير مذنبين لأنهم كانوا "يتبعون الأوامر". وحكمت المحكمة على حراس السجن الذين ضربوا فراس زيدان حتى الموت في سجن العقبة في مايو/أيار 2007 بالسجن عامين ونصف العام. كما خفضت المحكمة أحكام السجن على حراس ضربوا عبد الله مشاقبة حتى الموت في سجن الجويدة عام 2004 إلى عامين ونصف العام لأنهم "ما زالوا في ريعان الشباب". وقالت سارة ليا ويتسن: "لا يمكن للشرطة وإدارة مراكز الإصلاح والتأهيل أن تحقق بنفسها بشكل ينطوي على المصداقية". وأضافت: "بل يجب أن يتولى الادعاء والقضاء المدني كافة التحقيقات في إساءات السجون من أجل وضع حد لإفلات القائمين بالتعذيب من العقاب ومن أجل البدء في توفير الانتصاف لضحايا التعذيب".

ومنذ بداية برنامج إصلاح السجون في عام 2006، استعانت الحكومة الأردنية بالخبرة الدولية بمجال تحسين أوضاع السجون. ووفرت مجموعة كيريك، ومقرها نيويورك، التدريب والاستشارات بشأن إدارة السجون ومعدات العمل بالسجون والمنشآت الجديدة، بما في ذلك سجن الحراسة القصوى الجديد الذي يضم 240 زنزانة حبس انفرادي، والمقرر افتتاحه في وقت لاحق من عام 2008. وفي الوقت الحالي، يشارك وزير العدل النمساوي بصفته النظير لمدير إدارة مراكز الاصلاح والتأهيل المهنية في مشروع برعاية الاتحاد الأوروبي بالتعاون مع مديرية الأمن العام من أجل إصلاح نظام مراكز الإصلاح والتأهيل. ودعت هيومن رايتس ووتش المانحين الدوليين للأردن إلى التصدي لانتشار التعذيب، وربط أجزاء من المساعدات بإعداد الأردن لنظام من التحقيقات وآليات الملاحقة القضائية المستقلة. يتوافر تقرير " التعذيب والإفلات من العقاب في السجون الأردنية: فشل الإصلاحات في مواجهة الإساءات المنتشرة" على: http://hrw.org/arabic/reports/2008/jordan1008/ لتحميل مُقابلة مُسجلة بصوت كريستوف ويلكى، الباحث الرئيسي في هيومن رايتس ووتش وكاتب التقرير، يُرجى زيارة: http://hrw.org/reports/2008/jordan1008/audio/wilcke/

Tuesday 28 October 2008

تعقیب قضایی البشیر 'متوقف نخواهد شد'


دادگاه بین المللی جرایم جنگی می گوید روند جاری پیگرد قضایی رئیس جمهور سودان، متوقف نخواهد شد.
لوئیس مورنو اوکامپو دادستان دادگاه بین المللی لاهه به بی بی سی گفت با وجود فشارهای اعمال شده، این دادگاه روند قضایی جاری علیه عمر حسن البشیر را متوقف نخواهد کرد .
آقای اوکامپو گفت شواهد قویی وجود دارد که رئیس جمهور سودان، عامل حملات به غیرنظامیان در استان دارفور کشورش بوده است.
او گفت: "ما شواهدی بدست آوردیم که نشان می دهد آقای البشیر، شخصاً حملات به غیرنظامیان در دارفور را رهبری کرده است".
این دادستان افزود که هم ارتش سودان و هم شبه نظامیان گروه جنجوید که حامی دولت هستند، در تجاوز جنسی به مردم دارفور و کشتار آنها دست داشته اند.
آقای اوکامپو گفت این حملات هنوز هم ادامه دارد و او نمی تواند این جرایم را نادیده بگیرد.
سازش؟
چند دولت آفریقایی، عرب و اروپایی در پی دست یافتن به سازشی در این زمینه هستند و در تلاشند راهی برای توقف روند قضایی علیه رئیس جمهور سودان پیدا کنند .
اما آقای اوکامپو می گوید نمی تواند کیفرخواست علیه آقای البشیر را رد کند و به هر حکمی که قضات دادگاه بین المللی لاهه صادر کنند، احترام می گذارد.
دادستان کل دادگاه بین المللی جرایم جنگی، هفته آینده پرونده عمر حسن البشیر را به قاضی این دادگاه در لاهه خواهد سپرد.
دادگاه لاهه، دو ماه پیش پرونده ای علیه رئیس جمهور سودان تشکیل داد. این اقدام با استقبال گروه های مدافع حقوق بشر روبرو شد.
ولی رهبران منطقه و برخی دولت های عرب، از این بیم دارند که تلاش برای محاکمه رئیس جمهور سودان، ممکن است برای صلحبانان بین المللی مشکل ایجاد کرده و هرگونه تلاش برای صلح را به مخاطره بیاندازد

Monday 27 October 2008

وفاة مايكل دبغي، احد ابرز جراحي القلب في العالم



توفى طبيب القلب الشهير عالميا، الامريكي اللبناني الاصل مايكل دبغي، عن عمر يناهز 99 عاما في مستشفى بهيوستن.
وكان دبغي رائدا في مجال جراحة القلب، حيث اخترع مضخات القلب والقلوب الاصطناعية واكتشف العديد من الحلول لمشاكل القلب، اصبح الكثير منها جاريا به العمل اليوم كعمليات استبدال الشرايين التاجية.
واصدر المستشفى بيانا يقول فيه ان الدكتور دبغي توفي وفاة طبيعية. وكان قد خضع لجراحة على الشريان الابهر في فبراير شباط 2006، اتبعت فيها تقنية كان هو من طورها.
وقال مدير المستشفى رون جيروتو ان سمعة مايكل دبغي جلبت العديد من الناس الى هذا المستشفى، وكان يعالجهم جميعا، من قادة دول ورجال اعمال الى فنانين ومشاهير، واشخاص لا القاب لهم ولا حول ولا قوة.
ولد مايكل دبغي عام 1908 في ليك تشارلزبولاية لويزيانا، وتخرج من جامعة تولين في نيو أورليانز، ثم تابع دراساته العليا في الجراحة بجامعة ستراسبورغ في فرنسا وهايديلبرغ بألمانيا.
وعمل دبغي منذ ذلك الحين في عدة مستشفيات أوروبية وأميركية، حيث انجز عشرات آلاف العمليات الجراحية، كما كان مستشارا طبيا لجميع رؤساء أميركا خلال العقود الخمسة الماضية.

وفاة المخرج يوسف شاهين



توفي المخرج المصري يوسف شاهين عن عمر يناهز 82 عاما و الذي كان يرقد في حالة موت سريري في أحد مستشفيات القاهرة منذ عودته من باريس التي نقل اليها للعلاج قبل أكثر من شهر بعد تعرضه لنزيف في الدماغ.
ولشاهين مكانة متميزة في حقل الإخراج السينمائي وحصل على جائزة الدب الفضي من لجنة التحكيم في مهرجان برلين عن فيلمه إسكندرية ليه عام 1979 ، كما حصل على جائزة مهرجان كان عام 1997 تقديرا لخمسين عاما من مسيرته الفنية.
وأخرج شاهين فيلمه الأول عام 1950 وهو فيلم "بابا امين" تلاه فيلمه الشهير "باب الحديد".
وكان شاهين صاحب الفضل في اكتشاف وتقديم عمر الشريف للسينما في فيلم صراع في الوادي، والذي نقله فيما بعد الى العالمية على يد المخرج الانكليزي ديفيد لين في رائعتيه "لورنس العرب" و "دكتور جيفاكو".
حرية التعبير
وقد أثارت أفلام شاهين جدلا بسبب روحها النقدية السياسة والاجتماعية ودفاعه الدائم عن الحريات ، وتأثر شاهين كثيرا بالأحداث التي شهدتها مصر في النصف الثاني من القرن العشرين.
ففي عام 1972 ألقى حجرا في الماء الراكد بإخراج فيلم "العصفور" الذي يحمل مسؤولية هزيمة الجيش المصري في حرب يونيو/ حزيران للفساد في المؤسسة السياسية المصرية.، واستمر هذا الخط النقدي في أعمال شاهين خلال السبعينيات مثل " عودة الإبن الضال " عام 1976 .
ومن أفلامه التي لاقت نجاحا "الأرض" عام 1969 الذي تناول رواية شهيرة للكاتب عبد الرحمن الشرقاوي عن معاناة الفلاح المصري في فترة الإقطاع قبل قيام ثورة يوليو / تموز 1952 ، و "المهاجر" عام 1994 وهو الفيلم الذي رفعت ضده دعوى قضائية لوقف عرضه باعتبار أن قصته تتشابه مع قصة النبي يوسف بن يعقوب.
وفي فيلم "المصير" عام 1997 قدم شاهين رؤيته لأفكار الفيلسوف ابن رشد من خلال رصد ملابسات حرق كتبه ليوجة رسالة سينمائية جديدة تدافع عن حرية الرأي والتعبير وتهاجم التطرف.
وتناول فيلم "الآخر" عام 1999 موضوع التسامح من خلال قصة حب بين شاب مصري من عائلة غنية يعود مع والدته من الولايات المتحدة ليرتبط بقصة حب مع فتاة مصرية فقيرة، وينتهي الفيلم بالشاب والفتاة صرعى خلال اشتباك وقع بين الشرطة المصرية ومسلحين إسلاميين متطرفين.
سيرة ذاتية
وقدم شاهين سيرته الذاتية ورصدا لتطورات الحياة الاجتماعية والسياسية في مصر في أربعة أفلام شهيرة هي "إسكندرية ليه" و"حدوتة
مصرية" و"إسكندرية كمان وكمان" و"إسكندرية نيويورك".
كما قدم عام 1991 فيلما تسجيليا هو "القاهرة منورة بأهلها" وهو عمل آخر أثار جدلا وتعرض لانتقادات شديدة اتهمت شاهين بتشويه صورة المصريين، وقد رد المخرج على ذلك بأن ضمن أسباب الحملة على الفيلم أنه رصد مظاهرات طلبة جامعة القاهرة ضد الحرب على العراق عام 1990.
واشتهر شاهين بانتقاداته اللاذعة لنظام الحكم في مصر وللسياسات الأمريكية في الشرق الأوسط.
وقدم شاهين في 2007 آخر أفلامه "هي فوضى" وساعده في إخرج هذا الفيلم تلميذه خالد يوسف، وقدم شاهين كعادته انتقادا شديدا للأوضاع السياسية في مصر من خلال قصة شرطي فساد يمارس التعذيب وتتصدى له فتاة ترفض ملاحقته الدائمة وخطيبها وكيل النيابة.
وكان شاهين قد ولد في مدينة الإسكندرية عام 1926 ودرس في مدرسة ابتدائية فرنسية ثم التحق بكلية فيكتوريا التي حصل فيها على شهادة الثانوية العامة سافر بعدها الى الولايات المتحدة حيث درس فن المسرح والسينما.

Saturday 25 October 2008

المستثمرون ينسحبون من روسيا


شهدت روسيا انخفاضا ملحوضا في احتياطيها من العملة الاجنبية، وهي علامة على قلق المستثمرين بعد الحرب الاخيرة في جورجيا
.
وتبين ارقام البنك المركزي الروسي ان احتياطي العملات الاجنبية انخفض بشكل حاد في الاسبوع الماضي بحوالي 16.4 مليار دولار مقارنة مع الاسبوع الذي سبقه.
ومما زاد من التوتر بين روسيا والغرب الخلاف حول منظومة الدفاع الصاروخية التي تريد الولايات المتحدة اقامتها في بولندا.
وتدعو جورجيا الدول الغربية الى الاستثمار في المنطقة حيث تريد اعادة اعمار ما دمرته الحرب.
وتقول الفاينانشل تايمز بان هذا الانخفاض الاخير في الاحتياطي الروسي من العملة الاجنبية هو الاكبر من نوعه منذ بدأ تسجيلها في 1998.
واعرب وزراء مالية الدول الغنية السبع عن "استعدادهم" لدعم اعادة البناء الاقتصادي في جورجيا بعد الحرب مع روسيا.
ونشرت الخزينة الامريكية بيانا باسم الدول الغنية السبع تقول فيه انها مستعدة لمساعدة جورجيا على ابقاء الثقة في نظامها المالي ودعم اعادة بنائها الاقتصادي.
وسيزور مسؤولون من البنك الدولي جورجيا الجمعة لتقييم الخسائر والتخطيط لاعادة البناء الاقتصادي.
كما تلقت تبليسي وعودا بمساعدات لفائدة النازحين الذين هجروا ديارهم اثناء الصراع في كل من جنوب اوسيتيا وجورجيا.
يذكر ان بولندا وقعت مع الولايات المتحدة هذا الاسبوع اتفاقا تسمح بموجبه بنصب صواريخ دفاعية امريكية على اراضيها، لكن روسيا هددت بان القاعدة قد تصبح هدفا لضربة نووية روسية.
وكل هذه العوامل الاستراتيجية ساهمت ايضا في رفع اسعار النفط.

Wednesday 22 October 2008

شعری از برتولت برشت


1شعری از برتولت برشت

ترجمه رضا وشاحی
2008-10-22

وقتی نازیها برای دستگیری کمونیست ها آمدند
من ساکت ماندم
چرا که من کمونیست نبودم

وقتی سوسیال دموکراتها را دستگیر کردند
من خاموش ماندم
چرا که سوسیال دموکرات نبودم

وقتی که اعضای اتحادیه های کارگری را دستگیر کردند
من اعتراضی نکردم
چرا که عضو اتحادیه کارگری نبودم

وقتی یهودی ها را دستگیر کردند
من اهمیتی ندادم
چرا که یهودی نبودم

و وقتی برای دستگیری من آمدند
دیگر کسی نمانده بود تا اعتراضی بکند!!!!


[1]
برتولت برشت، شاعر، نمایش نامه نویس و کارگردان تئاتر آلمانی در دهم فوریه 1898 در ایالت باواریا در آلمان به دنیا آمد. برتولت برشت که کمونیست بود وقتی نازیها در آلمان به قدرت رسیدند از ترس تحت تعقیب قرار گرفتن توسط نازیها، از آلمان خارج شد و بعد از مسافرت به چند کشور نهایتا به آمریکا رسید.

در سالهای بعد از جنگ جهانی دوم و وحشت از سرخ های کمونیست، بازجویی و تعقیب در آمریکا هم گریبانش را گرفت. در سال 1947 مجبور شد اعلام کند که هیچگاه کارت رسمی حزب کمونیست را دریافت نکرده است. از آمریکا به سوئیس رفت و در سوئیس دعوت آلمان شرقی را برای سکونت در برلین شرقی را پذیرفت. در آلمان شرقی از سرکوب مردم توسط دولت کمونیستی وقت حمایت کرد. وی در 14 آگوست 1956 بر اثر سکته قلبی در گذشت.

Thursday 16 October 2008

بهار پراگ یا پاییز "کمونیسم روسی"


تجربه بهار پراگ، رؤیای شیرین مردم چکسلواکی بود که با لشکرکشی ارتش‌های پیمان ورشو در شامگاه بیستم اوت ۱۹۶۸ به کابوسی تلخ بدل شد. این رویداد شکست "کمونیسم روسی" را به نحوی شگرف و بیست سال پیش از سقوط واقعی آن الگو، به نمایش گذاشت.
"اتحاد جماهیر شوروی" که با بذل تلاش‌ها و قربانیان بیشمار، از جنگ جهانی دوم پیروزمند بیرون آمده بود، سرزمین‌های شرق اروپا را چونان فتوحات جنگی خود می‌دید که باید به الگوی "سوسیالیسم واقعا موجود" تن دهند.

در سال ۱۹۴۸ با پشتیبانی اتحاد شوروی (سابق) حزب کمونیست چکسلواکی به رهبری آنتونین نووتنی زمام امور را به دست گرفت و در کشور دیکتاتوری تک‌حزبی برقرار کرد. در کنار اختناق سیاسی، نظام سوسیالیستی، بنگاه‌های خصوصی را دولتی کرد و به اجرای برنامه‌های اقتصادی متمرکز دست زد.

حزب حاکم فعالیت تمام نیروهای سیاسی را به عنوان "جریان‌های بورژوایی و ضدانقلابی" ممنوع کرد و دگراندیشان را با زندان و شکنجه عقوبت داد.

نسیم دگرگونی
از پاییز سال ۱۹۶۷، کمابیش به موازات شورش‌های دانشجویی در کشورهای اروپای غربی، در چکسلواکی برخی از محافل فرهنگی و روشنفکری از فشارها و تضییقات سیاسی زبان به انتقاد گشودند. جوانان و دانشجویان که از نظارت همه‌جانبه دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی به تنگ آمده بودند، خواستار آزادی‌های مدنی شدند. در صف مقدم نویسندگان کشور بودند که برای کسب آزادی نشر و بیان صدای خود را بلند کردند.
در ژوئن ۱۹۶۷ منشوری معروف به "دو هزار کلمه" منتشر شد که آن را برجسته‌ترین نویسندگان و هنرمندان و روشنفکران کشور امضا کرده بودند. آنها قبل از هر چیز خواهان لغو سانسور و آزادی بیان بودند. این منشور به طور وسیع منتشر شد و در جامعه بازتابی قوی پیدا کرد.
خواست آزادی بیان برای روشنفکران ناراضی زمینه‌ای برای اعتراض به یکه‌تازی حزب حاکم بود. همه خواهان تکوین جامعه مدنی بر پایه پلورالیسم سیاسی و فرهنگی بودند. نیل به حقوق شهروندی و دموکراسی واقعی به آرزوی همگانی بدل شده بود.
تا آغاز سال ۱۹۶۸ تظاهرات دانشجویی و اعتراضات روشنفکری دامنه هر دم گسترده‌تری پیدا کرد. رژیم بر خلاف گذشته، در برابر انتقادات بردباری نشان می‌داد و علت آن بود که در طول سالیان در حزب کمونیست جناح نیرومندی شکل گرفته بود که از اصلاح نظام و باز کردن فضای جامعه هواداری می‌کرد.
در پنجم ژانویه ۱۹۶۸ الکساندر دوبچک به عنوان دبیرکل حزب انتخاب شد و گام به گام به اجرای اصلاحات گسترده سیاسی و اجتماعی دست زد. دوبچک اجرای اصلاحات را با حفظ شالوده "سوسیالیستی" نظام می‌خواست و در طول زمامداری خود، صادقانه به دو اصل وفادار ماند: حفظ حاکمیت انحصاری حزب کمونیست در کشور، و ادامه رابطه با اردوگاه سوسیالیستی به رهبری اتحاد شوروی و بازوی نظامی آن یعنی پیمان ورشو.
دوبچک با تکیه بر ارزش‌های انسان‌دوستانه در ايده سوسياليسم، نظام دلخواه خود را "سوسیالیسم با سیمای انسانی" خواند که خواه ناخواه تعریضی به اصل "سوسیالیسم واقعا موجود" بود که در سراسر اردوی شرق تبلیغ می‌شد. او بر آن بود که سوسیالیسم باید برابری اجتماعی را با آزادی‌های فردی و حرمت انسانی همراه کند. مردم چک به شکل گسترده از این پروژه پشتیبانی کردند و به آینده‌ای بهتر امید بستند.
دولت دوبچک گام‌های مهمی در راه دموکراتیزه کردن جامعه برداشت: سانسور کاملا برداشته شد، رسانه‌های گروهی آزادانه به انتقاد از دولت پرداختند. تلویزیون دولتی که در دست هواداران دوبچک بود، یکسره در خدمت جنبش اصلاحات فعالیت می‌کرد.
اما روند اصلاحات به زودی ابعادی فراتر پیدا کرد، روز به روز عرصه‌های بیشتری را در بر گرفت و از کنترل زمامداران خارج شد. روشنفکران معترض و برخی از ناراضیان ناشکیبا پیوسته خواسته‌های بیشتر و بنیادی‌تری مطرح می‌کردند، تا آنجا که اصلاح‌طلبان دولتی را پشت سر گذاشتند

واکنش بلوک شرق
در چکسلواکی زخم کهنه‌ی سرکوب و خفقان سر باز کرده بود و کل "نظام سوسیالیستی" را تهدید می‌کرد. در "اردوگاه سوسیالیستی" که رژیم‌های دست‌نشانده، کشورهای اروپای شرقی را در آرامش گورستانی فرو برده بودند، با نگرانی تحولات چکسلواکی را دنبال می‌کردند. بیشترین نگرانی آن بود که جرقه اصلاحات به کشورهای مجاور چکسلواکی، یعنی آلمان شرقی و لهستان سرایت کند.
اتحاد شوروی به دولت چکسلواکی برای مقابله با اصلاحات و سرکوب "عناصر ضدسوسیالیسم" فشار می‌آورد. دوبچک که ناگهان در میان هم‌میهنان خود محبوبیتی بی‌مانند یافته بود، می‌کوشید در گفتگوهای محرمانه با رهبری اتحاد شوروی، "برادر بزرگتر" را مجاب کند که اصلاحات او به سوسیالیسم آسیب نمی‌زند.
اما شوروی و متحدان او رفته رفته به دوبچک بدگمان شدند و او را به سستی در برابر "عناصر ضدانقلابی" متهم کردند. اين واقعيت که دوبچک نه به گسست از "اردوگاه سوسياليستی" می‌انديشيد و نه به جدايی از "پيمان ورشو"، نتوانست او را از تعرض "رفقا" در امان بدارد.
در آخرین ساعات شامگاه ۲۰ اوت ۱۹۶۸ ارتش شوروی و ساير کشورهای بلوک شرق برای دفاع از «انقلاب» به چکسلواکی سرازير شدند، در یورش غافلگیرانه که با حمایت نیروی هوایی ارتش سرخ صورت گرفت، حدود ۱۴ هزار سرباز و ۴۵۰۰ تانک پیمان ورشو شرکت داشتند.

واحدهای شوروی در پراگ دوبچک را ربودند و چند روز بعد در مسکو رهنمودهای خود را به او دیکته کردند. دوبچک خوار و درهم شکسته به پراگ برگشت و یک سال بعد از حزب اخراج شد.
لئونید برژنف رهبر وقت اتحاد شوروی حمله را به عنوان "وظیفه انترناسیونالیستی در دفاع از سوسیالیسم" توجیه کرد. دولت چکسلواکی هجوم پیمان ورشو را به عنوان نقض حاکمیت ملی خود محکوم کرد، اما برای جلوگیری از کشتار و خونریزی، از شهروندان خواست که در برابر مهاجمان مقاومت نکنند.
در پراگ هزاران نفر از مردم به خیابان ریختند و در برابر تانک‌ها قد افراشتند. طی حمله ارتشیان پیمان ورشو نزدیک ۱۰۰ نفر کشته و بیش از ۳۰۰ نفر به سختی مجروح شدند. چندی بعد دانشجویی به نام یان پالاش در اعتراض به تجاوز ارتش سرخ در میدان بزرگ پراگ خود را به آتش کشید.

با تمهیدات توطئه‌آمیز عناصر دست‌آموز شوروی، گوستاو هوساک به رهبری حزب کمونیست چکسلواکی گماشته شد و تصفیه سراسری حزب و دولت را از عناصر اصلاح طلب شروع کرد.
رژيم تازه هزاران آزاديخواه و مخالف سیاسی را با انگ "عناصر ضدخلقی" يا "مزدوران امپرياليسم جهانی"، تحت پيگرد قرار داد. صدها نفر به زندان افتادند یا روانه تبعید شدند. بسیاری از طرفداران اصلاحات به مجازات‌هایی مانند محروميت از اشتغال محکوم شدند يا اگر بخت يارشان بود، از کشور گريختند

.
پیامدهای پراگ
در امپراتوری اتحاد شوروی (سابق)، پس از سرکوب خونین قیام‌های مردمی در آلمان شرقی به سال ۱۹۵۳ و در مجارستان به سال ۱۹۵۶ پروژه "بهار پراگ" آخرین تلاش برای اصلاح نظام سوسیالیستی در راستای برقراری دموکراسی و جامعه مدنی بود.
مردم چکسلواکی از ۱۹۶۸ تا ۱۹۸۹ شیوه‌های گوناگون مقاومت سیاسی را تجربه کردند. پایداری مدنی، پرهیز از هرگونه همکاری با رژیم و رواج نشریات زیرزمینی (سامیزدات) کارزار فرهنگی مهمی بود که بیشتر نویسندگان و هنرمندان و دانشگاهیان کشور در آن شرکت داشتند.

رژیم با اینکه تمام اهرم‌های سیاسی و دستگاه‌های سرکوب را در دست داشت، اما از درون پوسیده بود و حتی در میان هواداران خود هیچ اعتباری نداشت. بر همگان روشن بود که رژیم هیچ مشروعیتی ندارد و تنها با پشتیبانی نیروی بیگانه به حکومت ادامه می‌دهد.
هنگامی که در نوامبر سال ۱۹۸۹ صدها هزار نفر به خیابان رفتند و به پایان رژیم کمونیستی حکم دادند، الکساندر دوبچک همچنان نماد مبارزه با فساد و اختناق بود، اما حنای "سوسیالیسم با سیمای انسانی" دیگر برای مردم رنگی نداشت. آنها اینک نابودی نظامی را می‌خواستند که به نام عدالت و انسانیت، برای چهار دهه حقارت‌بارترین فشارها را بر آنها تحمیل کرده بود. رژیم وابسته به مسکو در نوامبر ۱۹۸۹ به آرامی فرو پاشید.

Friday 10 October 2008

آیا حمله به سفارت ایران در لندن عملی به صلاح حرکت الاحواز بود؟

آیا حمله به سفارت ایران در لندن عملی به صلاح حرکت الاحواز بود؟
نقدی بر فرهنگ قهرمان پروری

رضا وشاحی

2008-10-10

فوزی بدوی نژاد، آخرین بازمانده از حمله به سفارت ایران در لندن در سال 1980 پس از بیست و هشت سال زندان، این ماه از زندان آزاد خواهد شد تا در بریتانیا بماند. به این مناسبت این مقاله نگاهی می کند به ماجرای گروگان گیری سفارت ایران در لندن.

تا همین روزها
[1] در روزنامه های بریتانیا از اشخاصی که در این حمله مشارکت کردند با نام تروریست نامبرده می شود. بر حسب منابع غربی و عربی، حمله توسط سازمان امنیت عراق طرح و توسط تروریست ها اجرا شد. ولی تاکنون ما اهوازی ها با نام قهرمان از آنان یاد کرده ایم.

بعد از نزدیک به سه دهه از واقعه حمله به سفارت ایران در لندن در سال 1980، همچنان برخی از کسانی که در این واقعه شرکت کردند با عنوان قهرمان نام می برند.

از نظر بریتانیا و کشورهای غربی حمله به سفارت ایران در لندن، یک عمل تروریستی به شمار می رود. عملی که بقیه حرکات احوازی می بایست با نقد آن به شکل شفاف، فاصله گرفتن خود را از چنین رفتاری نشان دهند.

سوال اینجاست که چرا نزدیک به سه دهه هیچکدام از احزاب و سازمانهای اهوازی در انتشار نقدی بر این رفتار تاکنون مبادرت نکرده اند؟ و این همه ستایش نامه از کسانی که برای ما برچسب تروریست بودن به ارمغان آوردند، چگونه قابل توجیه است؟ سوالی که غربی ها می پرسند این می باشد که آیا ما با محکوم نکردن چنین وقایعی، آیا انتظار تکرار مجدد آن را داریم؟ باید دید آیا پس از نزدیک به سه دهه، در کل این حمله به قضیه احواز کمک کرد و یا نه.

خسارت های بزرگ

به نظر می رسد با هر معیاری که به قضیه نگاه کنیم، در نهایت به ضرر ما احوازی ها بوده است. اگر یکی از دلایلی که مدام مطرح شده و آن ایجاد آگاهی جهانی در مورد قتل عام محمره بوده باشد
[2]، اصولا این واقعه نه کمکی به آن واقعه نکرد، بلکه همه توجهات را فقط به واقعه جدید جلب کرد. و اصولا همدردی بین المللی را از ما دور نمود. و برای ما برچسب ترورست و وابسته بودن به سازمان های امنیت عربی و غیر مستقل بودن را هم به ارمغان آورد.

علاوه بر آن وقتی کفن پوشان طرفدار خمینی در جلوی سفارت تظاهرات کردند که اگر مساله را حل نکنید با خون خود سفارت را خواهیم شست (که اصولا دلیل دستور نخست وزیری برای حل بحران توسط اس او اس همین واقعه بود، به عکس مقابل نگاه کنید)، روابط بریتانیا و ایران دچار بحران شده بود و بریتانیا نمی توانست هیچگونه فشاری به ایران در مورد مسایل اهواز وارد کند.

حکومت ایران البته از این فرصت بیشترین استفاده تبلیغاتی را کرد و مساله اهواز را تماما به سازمان امنیت عراق نسبت داد واز این قضیه به شکل سر پوشی بر جرایم نسل کشی خود در محمره استفاده کرد. همچنین بارها حکومت بریتانیا را عامل این گروگانگیری معرفی کرد.

نتایج منفی بسیار شدید

در نتیجه این عملیات، عده زیادی از مهاجرین اهوازی تا سالها به علت این واقعه در بریتانیا به عنوان پناهنده عرب از اهواز مورد قبول قرار نمی گرفتند. در نتیجه احزاب اهوازی که می توانستند در دهه هشتاد شکل بگیرند با نزدیک به دو دهه تاخیر شکل گرفتند.

تاثیر منفی این حرکت شاید سالها بازسازی مثبت می طلبد. در کتابها، مستندات و تحقیقات زیادی این واقعه با عناوینی همانند گروگانیری عرب های جنوب ایران در لندن، ثبت شده است.

خصوصا به دو دلیل این واقعه خیلی تاریخی است، اول اینکه اولین و تاکنون آخرین موردی بوده است که نیروهای اس او اس یا هنگ ویژه نیروهای هوایی بریتانیا در شهر لندن وارد یک عملیات شد. دلیل دوم این است که این حمله اس او اس به سفارت به شکل زنده و برای اولین بار از تلویزیون سراسری بریتانیا پخش شد. صدها خبرنگار و ژورنالیست هم این واقعه را به تمام جهان گزارش کردند.

برچسب تروریست بودن برای ملتی که خود زیر تروریست فارس است بسیار سنگین است. ما می بایست به هر قیمت از این برچسب ها دوری کنیم.

یکی از دلایل عمده ای که غرب از قضیه اهواز حمایت نمی کند، عدم نقد این مساله و مسایل مشابه توسط احزاب اهوازی است. غرب در نتیجه همچنان تصور می کند که در بر همان پاشنه می چرخد و اهوازی ها همچنان حرکت های غیر مستقلی هستند که به شکل کارتی در دست این و آن کشور دست به دست می شوند.

پناهندگی البته حق مسلم فوزی بدوی نژاد می باشد

این که فوزی بدوی نژاد بعد از گذشت نزدیک به سه دهه در زندان آزاد می شود، البته حق مسلم هر شخصی، خصوصا آقای فوزی بدوی نژاد است که به کشوری مثل کشور اسلامی ایران بازگردانده نشود، چرا که با مجازات اعدام روبرو خواهد شد. نگارنده در سالهای اخیر مکاتبات متعددی در مورد ضمانت حق آزادی و امنیت بعد از زندان وی با دولت بریتانیا داشته ام. بحث ما بحث نتیجه حرکت است.

منافع ملی احواز

باید دید که سرنوشت تاریخی شش نفر مهاجم و گروگانگیر در این حمله مهم تر است و یا سرنوشت شش ملیون نفر؟ گاهی می بایست انتخاب هایی نه چندان آسان شکل بگیرد.

منافع ملی ما حکم می کند که به فکر منافع پایدار و بلند مدت خود باشیم و از سنت قهرمان پروری دوری بجوییم. وقتی که ما منافع ملی خود را تعریف کرده باشیم، بیشتر این مسایل براحتی قابل حل خواهند بود. اینهم نمونه دیگری است که ما هنوز منافع ملی خودمان را نمی دانیم.

ریشه این مدح ها و ستایش های بی خودی هم البته مثل بسیاری معضلات ما ریشه قبیله ای دارند. در فرهنگ قبیله چنین افرادی بزرگ هستند. این فرهنگ خسارت های زیادی به شکل گیری فرهنگ سیاسی ما زده است.

من مدتی پیش در یک جلسه بودم و از آقایی احوازی در مورد دلایل سقوط سهل و آسان حکومت شیخ خزعل پرسیدم. تمام دلایل در مورد شکست خوردن شیخ خزعل از نظر ایشان این بود این بود که در نتیجه خیانت فلان قبیله شیخ خزعل حکومت را از دست داد!! این هم تحلیل مان از تاریخمان است!! بعد هم می گوییم چرا مسایل اهواز جهانی مطرح نمی شود!!! خب جای تعجب ندارد. با این افکار، مساله عربستان، جهانی که هیچ، منطقه ای هم مطرح نمی شود.

ما اهوازی ها معمولا به شکل ساده ای از سازمان ملل تا کشورهای غربی را، برای عدم طرح قضیه عربستان ملامت می کنیم. گاهی یادمان می رود که می بایست به رفتار گذشته خود هم با دید انتقادی نگاه کنیم. که شاید ما هم در این عدم مطرح شدن نقش داشته ایم.

آیا این توقع زیادی نیست که به کشوری( انگستان) حمله مسلحانه بکنیم و در عین حال هم بخواهیم که میانجی شود؟ بعد تازه تمام مشکلات را هم به گردن این کشور بیندازیم؟ این نه عاقلانه است و نه واقع بینانه و نه منصفانه.

محافظه کاری کشنده است

باید تعارف را کنار گذاشت. فرهنگ قهرمان پروری بی خودی را کنار گذاشت. باید به شکل جدی نقد کنیم. حالا به قبای فلانی ور بخورد را باید کنار گذاشت. این محافظه کاری و خجالتی برخورد کردن با مسایل سیاسی و فرهنگی عامل اصلی عقب ماندگی جامعه ما می باشد.

معلوم نیست ما کی قرار است بنشینیم و درست محاسبه کنیم و ببینیم که کدام حرکت به ضرر ما می باشد، اگر انجام دادیم نقدش کنیم و در آینده انجام ندهیم و کدام حرکت به صلاح و مصلحت ماست، اگر تاکنون انجام ندادیم تاکنون، برویم و انجام دهیم.

دلم می سوزد از باغی که می سوزد




[1] http://www.dailymail.co.uk/news/article-563647/Sole-terrorist-escape-alive-SAS-stormed-Iranian-Embassy-asylum-UK-released-jail.html

http://www.independent.co.uk/news/uk/home-news/embassy-terrorists-allowed-to-stay-in-uk-955887.html

http://www.telegraph.co.uk/news/3162156/Iranian-Embassy-terrorist-to-be-freed-this-month-can-claim-benefits.html



[2]
من نوار صدای تقاضاهای این شش مرد جوان را شنیده ام و هیچ کجا از واقعه محمره سخنی به میان نمی آورند.

Wednesday 8 October 2008

لابی کردن، چرا و چگونه?

رضا وشاحی

2008-08-09

برای مسایلی چون قضیه احواز لابی کردن یک امر حیاتی می باشد. من چند وقت پیش در جمعی این بحث را مطرح کردم و باور کنید کمی هم پشیمان شدم که مطرح کردم. واکنش به این طرح بسیار دور از انتظارم بود. به هر حال مقاله زیر در مورد لابی کردن می باشد. به امید آن که فکر لابی کردن برای ما احوازی ها روزی جا بیافتد.

تعریف لابی کردن

لابی کردن به معنای گفتگو کردن بر سر منافع مشخصی می باشد. لابی کردن چانه زدن است که توسط گروهی با اهداف مشخص و مشترکی را دنبال می شود. برای مثال لابی کوبایی در آمریکا خواهان فشار بیشتر آمریکا بر دولت کوبا می باشد.

در کشورهای غربی لابی های مختلفی همواره مشغول به فعالیت و چانه زنی برای منافعشان هستند. این گروه ها طیف وسیعی را از گروه های مذهبی مختلف، صاحبان صنایع، سندیکاهای کارگری، فمنیست ها، محیط زیست، گروه های مدافع منافع کشورهای مختلف تا گروه های جنسی را در بر می گیرند.

ریشه تاریخی لابی کردن

ریشه لابی کردن را در بریتانیا در راهروی پارلمان گفته اند که در آن لابی، مردم با نمایندگان در مورد مسایل مختلف صحبت می کردند.

ریشه دیگر برای لابی کردن هتلی است به نام ویلارد در واشینگتن، که گویا ژنرال اولیس.اس گرانت که بعدا هجدهمین رییس جمهور آمریکا شد، در لابی هتل در عین دود کردن سیگار و نوشیدن، برای صحبت کردن قابل دسترسی بوده اند و گروه های مختلف از لابی هتل ویلارد برای دسترسی به وی استفاده کرده اند.

این اصطلاح به هر حال ربطی با راهرو و هال هتل دارد. گویا قدیمی ترین مورد مکتوب در مورد کلمه لابی به 1820 می رسد
[1].

اهمیت لابی کردن برای احواز

ما احوازی ها می بایست به فکر ایجاد یک سازمان قوی برای لابی کردن باشیم. سازمانی که بر اساس منافع ملی اهواز تعریف شده باشد. مدیریت اش نوع شرقی نباشد. به این معنا که همانند بسیاری سازمانهای که داریم یک رئیس مادام العمر نداشته باشد. تقسیم کار داشته باشد و کلا سیستم مدیریتی غربی داشته باشد.

چنین سازمانی به ما کمک خواهد کرد که ما در مورد منافع ملی خودمان چانه زنی کنیم.

چگونه می توان لابی کرد

هم به شکل فردی و هم به شکل سازمانی می توان لابی کرد. هردو حالت هم مهم و موثر هستند.

لابی کردن در دنیای امروز بسیار ساده شده است. تصور ایجاد میهمانی های مجلل و هدایای گران قیمت، تصوری است که معمولا از لابی کردن وجود دارد. این تصور در واقعیت چندان کاربردی ندارد. شکل کار بسیار ساده تر از این هاست.
در کشورهای دموکراتیک غربی، هر نماینده مجلس نسبت به حوزه انتخاباتی اش پاسخ گو است. این یک اصل اساسی در پارلمان های غربی می باشد. شما با تماس با نماینده مجلس خودتان می توانید اولین و مهمترین قدم را در لابی کردن را بردارید.

شما می توانید با سازمان ها و وزارت خانه های مختلف تماس بگیرید و در مورد مسئله مورد نظرتان با آنان لابی کنید.

چند توصیه مهم

برای محکم تر شدن موضع شما در لابی کردن، به گروه هایی که در مورد مسایل مختلف لابی می کنند بپیوندید. سعی کنید هیچگاه سازمان های موازی ایجاد نکنید. وقتی سازمان جدید ایجاد کنید که نمونه مشابه آن وجود نداشته باشد.

برای مثال شما اگر می خواهید در مورد حقوق بشر در اهواز لابی کنید، بهتر است که به سازمان عفو بین الملل که خود یک لابی کننده قوی است بپیوندید.

شما می توانید سازمان عفو بین الملل را لابی کنید، که در لابی کردن هایش بحث مورد نظر شما را هم مطرح کند!!! کمی پیچیده شد. خب ساده تر می گویم. به این روش می گویند لابی کردن غیر مستقیم. شما از طریق سازمان دیگری برای فکر خودتان لابی می کنید. که روشی است بسیار موثر.

نکته مهم در تمام لابی کردنها داشتن قدرت مکاتبه و ایجاد ارتباط کردن قوی می باشد. شما می توانید برای تجربه پیدا کردن با سازمانها و گروههای مختلف کار کنید تا روش کار را یاد بگیرید. برای مثال می توانید وارد یکی از گروه های طرفدار محیط زیست بشوید. این به شما کمک خواهد کرد که روش کار و کمپین کردن مدرن را یاد بگیرید.




[1]
http://en.wikipedia.org/wiki/Lobbying#cite_note-BBC-Lobby-1

Friday 3 October 2008

چهره عرب درادبیات نوین فارسی:صحراگرد،نیرنگ باز و"سوسمارخوار"


گزارش هفتگی کتاب "العربية.نت" در این هفته به کتاب "عرب ستیزی در ادبیات نوین ایران " نوشته وپژوهش نویسنده زن آمریکایی "جویا بلوندل سعد" که از انگلیسی به فارسی وعربی برگردانده شده و نیزانتشار یک کتاب جدید در امارات عربی متحده درباره گلوبالیزاسیون در منطقه خلیج و موضوع منع انتشار یک کتاب در اردن می پردازد.

ایرانیت وعربیت !
اگرچه رباعیات شاعر بزرگ ایران عمر خیام سالیان دراز است که عربها را به وجد می آورد ولیکن کتاب جدیدی منتشر گردیده که چشمان عربها را به تصویری که از آنان در بعضی از تالیفات فارسی زبان رسم شده است می گشاید ،بطوریکه در بعضی نوشته ها عربها افرادی صحراگرد ،نیرنگ باز وسوسمار خوار معرفی شده اند .ترجمه عربی کتاب "عرب ستیزی در ادبیات نوین ایران " بنام "صورة العرب في الأدب الفارسي الحديث" از انتشارات "دار قدمس " در دمشق می باشد . این کتاب تالیف نویسنده زن امریکایی جویا بلوندل سعد است که توسط "صخر الحاج حسین" در 200 صفحه از قطع بزرگ چاپ گردیده است واین اولین کتابی است که نگرش فارسها به همسایگان عربشان را مورد بحث قرار می دهد.نویسنده کتاب که خود متخصص در مطالعات ایرانی است ،کتابش را به پنج فصل تقسیم می کند ،وی درفصل اول به معرفی کتاب ومتن آن ونیز شخصیتهای اصلی مورد بحث و مساله ایرانیت می پردازد ودر اینباره می گوید:" تبیین هویت ملی ایران از قرن نوزدهم بر اساس ستیز با غیر خودی وبخصوص با عربها صورت گرفته است ،فصل اول کتاب همچنین چهره ترسیم شده از عربها را در تالیفات پنج نویسنده ایرانی یعنی : محمد علي جمال زاده، صادق هدايت، صادق چوبك، مهدي أخوان ثالث، ونادر نادرپور مورد مطالعه قرار می دهد. فصل دوم کتاب را نویسنده به نوشته ها وتالیفات زنان ایرانی مانند شاعره معروف ایرانی فروغ فرخ زاد و طاهره صفار زاده ونویسنده زن ایرانی سیمین دانشور اختصاص داده است (آنان را کمتر از نویسندگان مرد عرب ستیز می داند).

سوسمارخواران تیره پوست
در راستای مطالعه این نوشته ها چنین بر می آید که همگی این نویسندگان به گونه ای عرب ستیزی واضحی را منعکس می کنند ودر بعضی نوشته ها ،عرب به صورت فردی (خدعه گر،طمعکار و نیرنگ باز) معرفی می شود. نشر کارنگ برگردان فارسی این کتاب را بنام "عرب ستیزی در ادبیات نوین ایران " منتشر کرده که ترجمه فرناز حائري وبا مقدمه ای از ناصر پور پیرار می باشد . وی در مقدمه برگردان فارسی نویسندگان عرب ستیز را به شدت مورد انتقاد قرارداده ومی گوید :" اين کتاب در عين حال که ازسرگردانی روشنفکری ما در تبيين هويت ملی می گويد، به بی محتوايی عرب ستيزی گسترده ای می پردازد که تقريبا سراسر ادبيات معاصر ايران را، تا عالی ترين نمونه های آن، کرم زده و معيوب کرده است."ناشر که خود فارس واز اهالی تهران می باشد معتقد است که :"خواننده ی خردمند، پس از خواندن اين کتاب خواهد پذيرفت که قضاوت «جويا بلوندل سعد» ، درباره ی بی بنيانی پديده ی نوظهور عرب ستيزی در ميان صاحب نظران سده ی اخير ايران، کاملا اصيل است و هنگامی که به مبدا هدايت اين ستيزه ی بی خردانه عليه اقوام بومی عرب (عربهای اهواز)خودی و نيز ملت های عرب همسايه و همکيش ايران، يعنی زمان رضا شاه رجوع می کنيم، معلوم می شود که لااقل در موضوع عرب ستيزی، تقريبا تمام صاحب قلمان ما ، در تبعيت و تاييد درخواست های رضا شاهی با او همصدا و همراه بوده اند."روزنامه اردنی "الرأي" نیز این کتاب را مورد مطالعه وبرسی قرار داده است و نوشته های نویسندگان دیگری مانند "میرزا آغا خان کرمانی" را مطرح کرده که عربها را "مشتی سوسمارخوار"... پابرهنه وصحراگرد معرفی می کند . شاعر ملی فارس ،عربها را کم تمدن تر از فارسها می داند ... ونیز در کتاب سفرنامه ناصر خسرو (قرن 11 میلادی) عرب به عنوان انسان خشن وغیر متمدن معرفی می شود ... و فراتر ازهمه صادق هدایت است (1903 - 1951) که با تعصب نژادی در کلیه کتابهایش اعراب را مردمی وحشی ،سنگدل ،خونخوار ،ناپاک ،پست ،زشت وسیه چهره معرفی می کند .

أبوظبي تشتري بناية كرايسلر في نيويورك





اشترى المجلس الإستثماري لحكومة أبوظبي 75 في المئة من بناية كرايسلر، إحدى أشهر معالم مدينة نيويورك
.
يذكر أن الشهور الأخيرة شهدت اهتماما متزايدا من مستثمرين شرق أوسطيين في عمارات متميزة في حي مانهاتن وسط مدينة نيويورك.
وكان وراء الاستثمارات صناديق استثمارية تابعة لحكومات خليجية تتمتع بفائض نقدي من عوائد النفط والغاز في الغالب.
وكان صندوق استثماري في دبي قد دفع مبلغ 2،8 مليار دولار في يونيو/حزيران ثمنا لبناية "جنرال موتورز".
وفي شهر نوفمبر/تشرين ثاني الماضي استثمرت سلطة الاستثمار في أبوظبي"ADIA" مبلغ 7،5 مليار دولار في المجموعة البنكية الأمريكية العملاقة "سيتي جروب

يذكر أن "ADIA" من أغنى الصناديق الاستثمارية في العالم، حيث يدير استثمارات بقيمة 800 مليار دولار.

قلق غربي

وعبرت حكومات فرنسا وألمانيا والولايات المتحدة عن قلقها من أن تتمكن الصناديق الإستثمارية المشار اليها من ممارسة نفوذ سياسي على شركات وحكومات غربية.
وناقش صندوق النقد الدولي في اجتماعه في سنغافورة الأربعاء مصادر القلق تلك وحاول تحدي مبادئ طوعية للسلوك في قطاع الإستثمار.
.
ويقول المحللون ان حكومات غنية بالنفط مثل أبوظبي والكويت تستغل هبوط أسعار العقارات لاستثمار فوائضها النقدية فيها.
وقد أنفق مستثمرون شرق أوسطيين مبلغ 1،8 مليار دولار على صفقات تتعلق بعقارات تجار ية في الولايات المتحدة حسب مؤسة الأبحاث Real Capital Analytics.

Thursday 2 October 2008

«استات اویل دیگر در ایران سرمایه گذاری نمی کند»



روزنامه بریتانیایی فايننشنال تايمز، در شماره روز جمعه اول اوت، گزارش داد در پی فشارهای ايالات متحده، شرکت نفتی استات اويل نروژ، نيز به دنبال متوقف کردن سرمايه گذاری خود در صنعت نفت ايران است.
استات اويل که ۶۲.۹ درصد سهام آن متعلق به دولت نروژ است، در سال های اخير فعاليت های خود را در ايران گسترش داده بود.
به نوشته فايننشنال تايمز، استات اويل قرار است به زودی اعلام کند که در«برهه کنونی هيچ سرمايه گذاری تازه ای در ايران نخواهد کرد.»
استات اويل، به تازگی در حال گفت و گو بر سر توسعه ميدان نفتی «آذر» در «اناران» بود. ميدان نفتی آذر يکی از بزرگترين اکتشافات نفتی ايران در سال های اخير است.
هلگه لوند، مدير استات اويل، درباره اين تصميم استات اويل گفت: «ما تصميم گيری های خود برای سرمايه گذاری (در ايران) را ارزيابی کرديم و مقام های مسئول در نروژ و اتحاديه اروپا را در جريان قرار داديم اين موضع را نیز با ايالات متحده نيز در ميان گذاشتيم. به نظر ما، اين موضع منافع سهامداران و شرکت را به بهترين شکل تامين می کند.»
به نوشته فايننشنال تايمز، مدير استات اويل همچنين گفته است که اين شرکت فعاليت خود در فازهای شش تا هشت پارس جنوبی نيز کاهش خواهد داد و در اوايل سال آينده، با رسيدن به مرحله بهره برداری، کنترل آن را به شرکت ملی نفت ايران واگذار خواهد کرد.
«شرکت فعاليت خود در فازهای شش تا هشت پارس جنوبی نيز کاهش خواهد داد و در اوايل سال آينده، با رسيدن به مرحله بهره برداری، کنترل آن را به شرکت ملی نفت ايران واگذار خواهد کرد.»
مدیر استات اویل
بر پايه توافق استات اويل با دولت ايران، اين شرکت در سرمايه گذاری و ساخت فازهای شش تا هشت، به میزان ۳۷.۵ درصد سهم دارد اما در گاز توليدی سهمی نخواهد داشت.
پيش از اين قرار بود پس از يک دوره احتمالا چهار ساله که استات اويل هزينه های خود را جبران می کرد، این شرکت از پروژه کنار برود.
پيش از استات اويل، تصميم های مشابهی از سوی توتال فرانسه و رويال داچ شل در مورد ايران اتخاذ شده بود.
ماه گذشته ميلادی، کريستوف دو مارژی، مدير توتال گفت که ريسک سياسی سرمايه گذاری در ايران بسيار بالا رفته است.
وزارت امورخارجه ايالات متحده در ماه گذشته اعلام کرد فعاليت های استات اويل در ايران را بازبينی خواهد کرد تا تخطی اين شرکت را از تحريم های واشنگتن مورد بررسی قرار دهد.
قانون تحريم ايران از سوی ايالات متحده در دهه ۱۹۹۰ و برای تنبيه شرکت هايی که بيش از ۲۰ ميليون دلار در بخش نفت وگاز ايران سرمايه گذاری کنند، وضع شده است.

برای استات اويل، بازار ايالات متحده اهميت بسیاری دارد. اين شرکت به دنبال اين است که فروش گاز مايع را به ايالات متحده افزايش دهد و همچنين می خواهد در خليج مکزيک به عمليات اکتشافی دست بزند.
فايننشنال تايمز نوشت: هنگامی که فاز شش و هشت به بهره برداری رسيد و به شرکت ملی نفت ايران تحويل شد، استات اويل با کمتر از ۲۰ نفر در اين پروژه حضور خواهد داشت.

شرکت های اروپايی نمی خواهند حضور در صنعت نفت و گاز ايران به رابطه آنها با آمريکا خدشه وارد کند. شرکت شل برای مثال هنوز هم در خليج فارس بر روی يک پروژه گاز مايع طبيعی کار می کند، اما توسعه سرمايه گذاری در ايران را به حال تعليق درآورده است.
هفته گذشته نيز شرکت ژاپنی اينپکس اعلام کرد که بر خلاف اظهارات وزير نفت ايران، اين شرکت به دنبال افزايش سهم خود در ميدان نفتی آزادگان، واقع در جنوب ايران نيست.