رضا وشاحی
با مبارزه مسلحانه مخالف باشیم ولی مخالف تظاهرات مسالمت آمیز هم باشیم دیگر واقعا علامت سوال ایجاد می کند. متاسفانه عده ای از احزاب و گروه ها تظاهرات مسالمت آمیز را هم مفید نمی دانند. این واکنش منفعل است. ما همین عده را هم داشتیم که اصولا از تظاهرات حتی در مقابل سفارت سوریه و ایران در لندن هم ابا داشتند!، چه برسد در اهواز! بدون تظاهرات به جایی نخواهیم رسید. مبارزه مسلحانه نه، ولی تظاهرات مسالمت آمیز بله. در هیچ کجای دنیا بدون حضور گسترده مردم در خیابان ها، حقی به مردم بازگردانده نشده است. در آفریقای جنوبی تظاهرات همراه با اعتصابات شدید کمر رژیم آپارتاید را شکست. در هند تظاهرات و راهپیمایی های ملیونی موجب استقلال هند شد. در آمریکا تظاهرات گسترده بود که موجب ایجاد برابری بین سپید پوستان و سیاه پوستان شد. در بریتانیا جنبش مشهور سافروگت زنان با تظاهرات بسیار موجب بدست آوردن حق رای شدند. در تظاهرات اخیر در مصر و تونس و کشورهای دیگر هم شاهد همین مطلب هستیم.
تظاهرات جزوی از حقوق اساسی مدنی بوده است و بخشی از آزادی بیان هستند. و اگر حکومت ایران این را برسمیت نمی شناسد دلیل بر از بین رفتن این حق نمی شود. باید از این حق استفاده کرد. چرا که پیام سیاسی بسیار بالا و رسایی دارد. خصوصا وقتی که با اعتصابات همراه شوند.
ما نیاز به تظاهرات مبرم در عربستان داریم. نیاز داریم که بگوییم ما عرب های اهوازی وجود داریم هستیم و اعتراض داریم. ما ملت عرب هستیم نه قوم و عرب زبان و وضعیت موجود را تحمل نمی کنیم. نیاز داریم که بگوییم به دنیا ما حقمان را می خواهیم و هیچکدام از اینها بدون تظاهرات میسر نیست. تظاهرات ها در تاریخ ثبت خواهند شد و ریشه اعتراضات را عمیق تر خواهند کرد. و موجب آگاهی بخشی وسیعی در منطقه خواهند شد. برای همین هم حکومت ایران از این تظاهرات و تجمعات بشدت می هراسد.
نمی شود تماشا کرد که در کشورهای مختلف عربی مردم تظاهرات می کنند ولی در احواز سکوت باشد. ما وقتی از وضعیت اهواز صحبت می کنیم، خبرنگاران می پرسند پس نشانه های این اعتراضات کجاست؟ این وضعیت سکوت اشتباه است. وضعیت اهواز به این شکل است که سکوت، سکوت وهر چند سال یکبار به شکل انفجاری و بدون برنامه ریزی خوب مردم به خیابان ها بریزند. که این ضرر دارد. ما می بایست این اعتراضات را برنامه ریزی شده جلو ببریم. واقعیت این است که تظاهرات کردن هم راه و روش خود را دارد.
تظاهرات هم بمنظور ایجاد امت شهید پرور نیست. ملت ما شهید بسیار داده است و نیاز به اثبات این امر با خون مردم نیست ولی اعتراضات حق مردم است و بشکل بین المللی فقط این اعتراضات است که نشان دهنده نارضایتی مردم از وضع موجود خواهد بود. ما نیاز داریم که نشان بدهیم ملت احواز هم جزوی از پروسه موجود در منطقه است. اینها دو موضوع جدا از هم هستند. آن عده ای که تمام تقصیر سرکوب های احتمالی را بر گردن معترضین می گذارند، در بهترین حالت، نتیجه گیری های اشتباهی دارند. و اهمیت تظاهرات را درک نمی کنند. و برنامه ریزی جایی در محاسباتشان ندارد.
آیا تظاهرات مسالمت آمیز هزینه دارد؟
واقعیت این است که جمهوری اسلامی همواره اعتراضات مردم اهواز را سرکوب کرده و در برخورد خشن در آینده هم ابایی ندارد. از مشتی انسان غیر متمدن با افکار مذهبی قرون وسطایی که اساس فکرشان فاشیستی و حذفی است، توقع بیشتری هم نداریم.
خب عده ای به این بهانه با تظاهرات کردن مخالف هستند. در صورتیکه با یک برنامه ریزی دقیق می توان بسیاری از مشکلات را برطرف کرد و خسارت ها و صدمات را به حداقل رساند.
تظاهرات و مبارزه می بایست در تمام طول سال باشد و نه فقط در یک روز معین. داشتن یک روز مهم برای نشان اعتراض البته امر خوبی است. ولی باید توجه کرد که حکومت هم نیروهای خود را برای این روز آماده می کند، چرا که از زمان و مکان با خبر است. پوشاندن صورت در حین تظاهرات هم مهم است چرا که حکومت هم سعی می کند از جمعیت فیلم بگیرد و یا از عکس ها و فیلم های منتشر شده افراد را بعد از تظاهرات ردیابی کند.
یکی از کارهای ساده: شعار نویسی بر روی دیوار می باشد. نوشتن شعارهایی چون "زنده باد الاحواز" و یا "آزادی اهواز اشغالی از دست فارس ها" می تواند بسیار جو را تغییر دهد. با ایجاد یک کمیته برای شعار نویسی که چیزی جز چند جوان اهل مبارزه و اسپری نمی خواهد، می توان لرزه بر حکومت ملاهای فارس انداخت. یکی از دوستان در ایمیلی که نوشته بود از شعار نویسی بر دفتر یکی از امام جمعه ها خبر داده بود و نوشته بود که کار بسیار ساده بود.
لزوم برنامه ریزی برای تظاهرات
ما نیاز داریم که برای تظاهرات برنامه ریزی کنیم. برای مثال می توان چهار اصل زیر را در نظر گرفت:
یکم: داشتن کمیته مستند سازی. یعنی ینکه کمیته ای ایجاد شود که آماده شود که از تظاهرات عکس بگیرد، فیلم بگیرد و صداها را ضبط کند و به خارج بفرستد تا به گوش جهانیان برسد. متاسفانه در بعضی از تظاهرات و اعتراضات سالهای گذشته کمتر فیلم و عکسی منتشر شده است. گویی هیچ اتفاقی نیافتاده بود! و بدون این کمیته تمام تلاش ها، فداکاریها و خون ها و اشک ها به نتیجه مطلوب نخواهند رسید. بهترین کار هم فیلمبرداری از روی پشت بام هاست. همچنین از وظایف دیگر این کمیته می بایست نوشتن شعارهایی در مورد اهواز برروی پلاکاردها باشد. آنهم به زبان انگلیسی تا تمام دنیا بفهمد در اهواز چه می گذرد.
دوم. هدایت و مسیر راهپیمایی. این نیاز دارد به کمیته ای که بتواند مسیر راهپیمایی را به شکل سری برنامه ریزی کند و دارای این دانش باشد که نیروهای حکومت از کدام مناطق وارد خواهند شد و راه متفرق شدن جمعیت به چه شکل می باشد.
سوم. کمیته هماهنگی. طوری که خبرها می رسد گروه های مختلفی در سطح شهرها و روستاها فعال هستند. این گروه ها نیاز به هماهنگی بیشتر دارند. ساعت و مکان دقیق تظاهرات می بایست از دید حکومت مخفی نگاه داشته شود.
چهارم. ایجاد کمیته ای برای بررسی حوادث غیر مترقبه. برای مثال اگر حکومت سرکوب بسیار شدید را شروع کرد و به مردم تیراندازی مستقیم نبود چه باید کرد؟ این گروه برای مثال می بایست کمک های اولیه را در خانه های امن ایجاد کند و خود را برای چنین حوادثی آماده کند. هر چقدر که آماده تر باشیم، صدمات کمتر بوده و جرات مردم برای ایجاد تظاهرات بعدی بیشتر خواهد شد.
به هر حال مواقعی پیش می آید که همه چیز از کنترل خارج می شود. خصوصا که وازرت اطلاعات ملاها سعی خواهد کرد که نیروهای آشوب گر را در بین جمعیت جا بزند تا با تخریب بانک ها و غیره تظاهر کنندگان را آشوب گر معرفی کند. برای جلوگیری از این امر کمیته ها می بایست افراد نا آشنا را در برنامه ریزی ها وارد نکنند. مراقب نحوه ارتباطات خود با یکدیگر باشند.
وظایف ما اهوازی ها در خارج
ما اهوازی ها در خارج هم نیاز داریم که متشکل تر کار کنیم و نیروهای که واقعا به فکر احواز هستند نیاز به انتشار اخبار با سرعت بیشتر دارند. همچنین ما نیاز داریم که یک سازمانی که بتواند به پناهندگان به شکل سریع کمک کند ایجاد کنیم. بعد از هر درگیری در اهواز موج جدیدی از پناهجویان اهوازی ایجاد می شود که نیاز به کمک دارند.
No comments:
Post a Comment