براستی چرا احزاب و سازمان های حقوق بشر احوازی از سرکوب زنان توسط فرهنگ خودمان سخنی به میان نمی آورند؟

به مناسبت هشتم مارس روز جهانی زن

رضا وشاحی

به بیانیه های سازمان حقوق بشر کردستان که در ایران تشکیل شده است نگاه می کردم. دیدم که در مورد خودسوزی و قتل های ناموسی دختران کرد هم بیانیه داده اند و بدون تعارف از فرهنگ خود انتقاد کرده اند. و چه قدم بسیار مهمی در توسعه فرهنگ خود برداشته اند.

با خودم گفتم چرا انبوه سازمان های حقوق بشر احوازی و احزاب سیاسی احوازی آن هم در غرب خبری از سرکوب زنان و دخترانمان بدست فرهنگ خودمان نمی دهند؟ یعنی می خواهید بگویید فرهنگ ما از این مسایل مبرا است؟ پس اینهمه برق گرفتگی مشکوک دختران و زنان جوان چه چیزی هستند؟ اینهمه قبرهای ثبت نشده چه چیزی هستند؟ اینهمه خودسوزی و قتل ناموسی و کتک زدن زنان از کجا آمده اند؟

و اصولا چرا مخفی کاری کنیم؟ مگر می خواهیم خدای ناکرده این فرهنگ بد و سنت های ضد انسانی ادامه پیدا کند؟ برای عده ای گویی فرهنگ عربی هم یک فرهنگی است که همه چیزاش در کره ماه است. واقعیت این است که فرهنگ عربی احوازی ما هم نقایص بسیاری دارد. ما باید صادقانه اعتراف بکنیم و از این نقطه جلو برویم. باید جزو تقصیر فرهنگ خود را قبول کنیم.

ما می بایست از فرهنگ خود انتقاد کنیم تا جلو برویم. اگر ما که در غرب نشسته ایم به این امر نپردازیم پس از چه کسی توقع داشته باشیم که این کار را انجام دهد. ما می بایست به مردانمان آموزش بدهیم که زنان حقوق مساوی دارند. حقوق دختران را رعایت کنند. این یعنی اینکه ازدواج اجباری دختران که هیچ، تعیین رشته اجباری جوانان هم اشتباه است. این یعنی اینکه ازدواج دوم را می بایست غلط بشمارند. این یعنی اینکه به زنان اجازه کار در خارج از خانه بدهند. و بسیاری موارد دیگر.

من گاهی در غرب وقتی با جوانان اهوازی برخورد می کنم و دیگاه هایشان را در مورد حقوق زنان می شنوم بسیار تعجب می کنم. و تاسف می خورم. هنوز حرف های پدر بزرگ هایشان را تکرار می کنند. امان از این پدر بزرگ ها.

این فرهنگ مردسالاری و شیخ سالاری و هر پیرمرد ریش سفیدی را مقدس کردن و تا حد خدایی رساندن و حرف شنوایی از وی را می بایست تغییر بدهیم.

این درست است که رژیم اسلامی ایران با انبوه قوانین اسلامی دست و پای فعالین زنان ما را بسته است و اصولا یک منبع اصلی سرکوب حقوق زنان در اهواز است، ولی بهرحال زنان اهوازی می بایست سازمان هایی را برای دفاع از حقوق خود تشکیل بدهند. تا خود زنان اهوازی ما وارد این عرصه نشوند اتفاق چندان مهمی نخواهد افتاد. این نکته مهمی است که تاریخ مبارزات حقوق زنان در جهان به ما می آموزد.