ما عرب های اهواز، ایرانی نیستیم

2010-06-09

رضا وشاحی

بحران هویت برای نسل جوان احوازی ما بسیار مهم است. از یک جهت می تواند موجب سر درگمی آنان شود و از جهتی دیگر می تواند موجب برانگیخته شدن انگیزه در آنان شود که ما که هستیم و در این جستجو ریشه هویت خویش را پیدا کنند. در این نوشته کوتاه سعی می کنم که دریچه ای بر این هویت اهوازی بگشایم، تا بلکه کمکی به این بحث بنماید.

عرب ایرانی، یا ایرانی عرب

در واقع هیچکدام. ما نه عرب ایرانی هستیم و نه ایرانی عرب. ما عرب احوازی هستیم. در طول نه دهه گذشته حکومت ایران همواره طرح های پیچیده ای برای حل کردن و نابودی هویت عربی ملت اهواز طرح و اجرا کرده است. که به یمن هویت قبیله ای، بله امتیاز هویت قبیله ای در همین جاست، هیچگاه موفق نشده است.

این سوال ریشه اصلی بحث سیاسی موجود هم هسن. اینکه عده ای مانند حزب همبستگی احواز بر یک ساز می کوبند که می بایست ایران فقط فدرال شود بدون اینکه نظر اکثزیت مردم را مد نظر قرار دهند، از این نکته بر می خیزد که در پس ذهن ایشان ما عرب های ایرانی یا ایرانی های عرب هستیم. که این هر دو خطایی می باشد. حالا شما هر چقدر بگویید که ما از ادبیات و فرهنگ عربی اهوازی دفاع می کنیم. فایده ای ندارد، چرا که عمل سیاسی شما با افکار فرهنگی شما زمین تا هوا فاصله دارد.

من خودم زمانی که در حزب همبستگی احواز بودم این را نمی دیدیم. وقتی از این حزب خارج شدم و به انبوه تهمت ها و فعالیت های مخربی که بر علیه دیگر احزاب احوازی توسط حزب همبستگی احواز سازماندهی شده بود نگاه کردم، دیدم واقعا بی انصافی بوده است.

امیدوارم دیگرانی هم این شهامت را داشته باشند و همانند من از این حزب با این افکار سیاسی عجیب و غریب خارج شوند. و با دید انتقادی به مسایل نگاه کنند.

من در نوشته ای دیگر در مورد نقش حزب همبستگی در وقایع اخیر اهواز در داخل و خارج و نتایج مثبت و منفی این حزب به شکل مفصل صحبت خواهم کرد.

یکی از این طرح ها مطرح کردن بحث انحرافی هویت به این شکل بود که آیا عرب های اهواز در واقع عرب ایرانی هستند و یا ایرانی های عرب هستند؟ به این دو سوال هر گونه پاسخ داده شود به این معنا خواهد بود که ما بهرحال نوعی ایرانی هستیم.

این سوال اصولا به ما ربطی ندارد. ما مردم اشغال شده ای هستیم. تحت اشغال بودن ما به هیچ وجه به این معنا نیست که ما هویتمان تغییر کرده است.

غیر از تعریف جغرافیایی که به ما تحمیل شده است و ما اشغال شده و مستعمره هستیم و در اثر اشغال منطقه ما در نقشه های بین المللی زیر مجموعه ایران شده است، هیچ چیز دیگر ما شامل این تعریف نمی شود. که سعی بر این است که در نقشه دنیا هم به شکل مستقل ظهور کنیم.

اصولا اسم ایران اسمی نژاد پرستانه است

آقای التون دانیل در کتاب خود بعنوان تاریخ ایران[1] در صفحه سوم می نویسد: هالمر شاخت وزیر نازی حکومت فاشیست هیتلر، در جلسه ای با سفیر وقت ایران در برلین، بعد از توضیح دادن اینکه خون ژرمن و آریایی یکی است و آلمان با ایران روابط تاریخی و نژادی دارند، سفیر ایران در برلین را تشویق می کند که از دولت ایران بخواهد که نامی را انتخاب کنند که آریایی بودن مردم ایران را برساند. سفیر ایران خبر را به گوش مقامات تهران می رساند و کلمه پیشنهادی ایران که به معنای محل تجمع آریایی ها بوده است به عنوان نام رسمی انتخاب می شود و رضا شاه در بیست و یک مارچ 1935 دستور صادر می کند که از این به بعد از اسم ایران در مکاتبات بین المللی استفاده شود.

خب اصولا این اسم نژادپرستانه را که سابقه نامگذاری است به رایش سوم می رسد، کدام انسان شرافتمندی حاضر است که بر خود بگذارد و بعنوان هویت بپذیرد؟ همین اسم معنایش نفی هویت و وجود ملت عرب است. نفی هویت باقی ملت ها در ایران است.

موضوع به این شکل می شود که شما در این محدوده سرزمینی اگر خون آریایی نداشته باشد، وجودی ندارید. خب این دقیقا نژادپرستی است.

ما عرب ها همواره انسان های آزادی بوده ایم. نه امپراطوری های یونان و نه روم و فارس در طول تاریخ موفق شدند که ما عرب ها را برده کنند و بر گردنمان طوق بزنند. آزاد بوده ایم و آزاد خواهیم ماند.

فارس ها نزدیک به یک قرن است که تلاش بی سابقه ای که در تمام تاریخ بی همتاست انجام داده اند که تاریخ درخشان و فرهنگ اصیل عربی احوازی را محو و نابود کنند. واقعیت این است که ما نابود نشده ایم که هیچ و این تلاش ها ما را به همدیگر نزدیکتر کرده است و همبستگی ملی ما را بیشتر و بیشتر می کند.

---

[1] The History of Iran, Elton Daniel, p.3 ISBN-10: 0313307318